(Sorry, only a Dutch text is available)
Solitaire, soloviool tegenover tape
Eén danseres en een groep dansers, een viool tegenover klankvelden op tape -dans en muziek komen in Solitaire voort uit dezelfde gedachte. ‘De spanning van één vrouw tegenover een groep mannen, het idee van choreografe Annabelle Lopez Ochoa, heb ik vrij letterlijk in de muziek vertaald’, aldus componist Michel van der Aa. ‘Het is ook muzikaal gezien een mooi gegeven. De viool staat bij mij tegenover een soms vrij massieve bandpartij. Het individu versus de groep. Dat levert de sensatie op die je, als het goed is, op het toneel ziet, en in de muziek, op een andere manier, beleeft’.
Michel van der Aa (1970) studeerde compositie en muziekregistratie aan het Koninklijk Conservatorium te Den Haag, en volgde compositielessen bij Diderik Wagenaar, Gilius van Bergeijk en Louis Andriessen. Invloeden van de Haagse School zijn zeker in zijn vroegere werken duidelijk terug te vinden.
In haar recente boek Radicaal gewoon rekent Jacqueline Oskamp Van der Aa dan ook tot de categorie typische Hollandse componisten. Van der Aa’s werk kenmerkt zich bovendien door een bijzondere theatrale en ruimtelijke zeggingskracht. Hij hanteert harde overgangen, speelt soms bewust met de luisteraar die hij, als het nodig is, op bepaalde momenten in het luchtledige laat hangen, is soms hoogst poetisch, maar uiteindelijk blijft zijn werk helder en direct. De fascinatie voor eigentijdse dans ontstond tijdens de International Dance Course for professional Choreographers and Composers in London, waar hij in 1994 aan deelnam. Hij ontmoette er choreograaf Philipe Blanchard, met wie hij later zou samenwerken (Staring at the Space), maar ook de invloed van artistiek leider en choreograaf Loyd Newson was belangrijk voor Van der Aa. ‘Bij jezelf leren nagaan wat je wil zeggen met een stuk voordat je eraan begint te werken. Kwijtraken van de rommel erom heen, getting rid of the water, noemde hij dat.’
Sindsdien werkte Van der Aa samen met verschillende choreografen, maar ook met kunstenaars uit andere disciplines. Hij componeerde instrumentale, orkestrale en elektronische stukken, won in1999 de Gaudeamus Prijs met Between en kreeg in 2000 de aanmoedigingsprijs van het Amsterdams Fonds voor de Kunst. Van der Aa kreeg opdrachten van onder meer Slagwerkgroep Den Haag, Norrköping Symphony Orchestra Sweden, het Ives Ensemble, de Richard Alston Dance Company London, het Schönberg Ensemble en het Maarten Altena Ensemble. Begin 2003 ging zijn opera One met Barbara Hanigan in premiere.
Solitaire is gebaseerd op 15 akkoorden, de vioolpartij die is ingespeeld door violiste Maaike Aarts is bepaald virtuoos, en de gesampelde geluiden zijn eveneens afkomstig van de viool. Dienend is het werk, aldus Van der Aa, eigenlijk nergens, al is het met het oog op de dans wel pulsachtiger dan gewoonlijk en bevat het een aantal theatrale effecten. In Van der Aa’s werk, zo zei hij eerder, is harmonie uiteindelijk ondergeschikt aan de theatrale en electronische laag. ‘Het gaat mij om de relatie tussen ensemble – of solist – en tape, en mensen onderling’.
— Maarten de Kroon